11 Nëntor, 1466, Kampi dimëror pranë Durrësit
11 Nëntor, 1466, Kampi dimëror pranë Durrësit Shiu bie pa pushim mbi tendën time, një ritëm monoton që pasqyron disi edhe gjendjen time shpirtërore. Dimri po afron me të shpejtë dhe bashkë me të edhe një lloj qetësie e detyruar në frontin e luftës. Por paqja e vërtetë është ende larg, aq larg sa ndonjëherë duket si një ëndërr e paarritshme. Këto javë i kam kaluar duke u përpjekur të forcoj aleancat tona, veçanërisht me Venedikun dhe Mbretin Ferdinand të Napolit. Letra pa fund, ambasadorë që shkojnë e vijnë. Secili premton ndihmë, por kur vjen puna te veprat konkrete, fjalët mbeten shpesh vetëm fjalë. Venedikasit janë më të shqetësuar për tregtinë e tyre në Levant sesa për fatin tonë. Ata na shohin si një mburojë të dobishme, por jo si një aleat të barabartë. Mbreti Ferdinand, i rrethuar nga armiqtë e tij në Itali, ka hallet e veta. Më dërgon fjalë inkurajuese dhe ndonjë shumë të vogël parash, por ajo që na duhet neve është mbështetje ushtarake e qëndrueshme, armë, artileri. Sulltan Mehmeti nuk fle. Agjentët e mi më njoftojnë se po përgatit një tjetër fushatë masive për pranverën e ardhshme. Thuhet se këtë herë do të vijë vetë në krye të ushtrisë. Ky lajm ka përhapur njëfarë shqetësimi mes krerëve tanë. Disa prej tyre, më të dobëtit e më frikacakët, kanë filluar të pëshpërisin për mundësinë e një marrëveshjeje me Sulltanin. Idiotë! A nuk e kanë kuptuar ende se për Mehmetin ka vetëm një marrëveshje: nënshtrimi total? Dje pata një debat të ashpër me njërin prej tyre, një fisnik nga viset jugore, emrin e të cilit nuk po e zë në gojë ngaqë më vjen ndot. Ai guxoi të thoshte se "ndoshta rezistenca jonë është e kotë" dhe se "duhet të mendojmë për të shpëtuar atë që mund të shpëtohet". E kapa për jaka dhe e shkunda mirë. "Çfarë thua, o burrë pa cipë?" i bërtita. "Çfarë do të shpëtosh ti? Lëkurën tënde të pabesë? Pasurinë tënde të ndyrë? Po nderi? Po liria e këtij populli? Ato nuk kanë vlerë për ty?" U tërbova aq shumë sa desh e hodha nga dritarja e kullës. Ishte Moisiu ai që më qetësoi. Por ia bëra të qartë atij dhe të tjerëve si ai: kushdo që flet për dorëzim, do të konsiderohet tradhtar dhe do të përfundojë në litar! Eh, kjo është barra ime. Të luftoj jo vetëm kundër armikut të jashtëm, por edhe kundër dobësisë e pabesisë brenda radhëve tona. Ndonjëherë ndjehem si një Atlas modern, që mban mbi supe gjithë peshën e fatit të Arbërisë. Dhe supet, ndonëse ende të forta, fillojnë të ndjejnë lodhjen e viteve të tëra lufte pa ndërprerje. Por nuk ka kohë për t'u qarë. Duhet të planifikojmë mbrojtjen. Kam dhënë urdhër të forcohen muret e Krujës dhe të kështjellave të tjera kryesore. Të mblidhen sa më shumë ushqime e municione. Të stërviten rekrutët e rinj. Duhet të jemi gati për rrethimin më të gjatë e më të egër që kemi parë ndonjëherë. Sot, për të shpërndarë pak mendjen, dola për gjah me disa nga kapedanët e mi më besnikë. Vrana Konti, edhe pse i thinjur, ende e ka syrin të mprehtë dhe dorën të sigurt. U kapëm disa derra të egër dhe një kaproll. Mbrëmë, rreth zjarrit, ndërsa piqnim mishin, treguam histori, qeshëm, harruam për një çast rreziqet që na kanosen. Këto momente të vogla vëllazërie janë ato që na japin forcë të vazhdojmë. Donika më ka dërguar një shall të leshtë të punuar me duart e saj. Kur e mbaj, ndjej ngrohtësinë dhe dashurinë e saj. Ajo është shkëmbi im në këtë det të trazuar. Lutjet e saj, jam i sigurt, na mbrojnë më shumë se çdo parzmore. Shiu vazhdon të bjerë. Por pas shiut, vjen gjithmonë dielli. Dhe pas dimrit, vjen pranvera. Dhe ne do të jemi këtu. Duke pritur. Duke luftuar. Duke mos u dorëzuar kurrë. Për Arbërinë! Deri në frymën e fundit! Gjergji.